De operatie

5 december 2018

Op dinsdag 27 november 2018 was het eindelijk zo ver, mijn grote dag (nee niet mijn bruiloft maar wel mijn 2e kans op een gezonder en gelukkiger leven). De operatie.
Ik was de eerste patiënt van de dag en werd daarom al om 07:00u ‘s ochtends verwacht op de afdeling. De tijd vloog voorbij en om 07:45u werd ik al naar de OK gereden. Ik had verwacht erg emotioneel te zijn, ook bij het afscheid van mijn man, maar ik was verrassend rustig. Kan ook het kalmerend pilletje zijn geweest natuurlijk ;-)
Iedereen was zo ontzettend aardig en vrolijk dat ik geen moment bang ben geweest voor de algehele narcose.
Het was eigenlijk zelfs best “gezellig” te noemen op de operatietafel, er werden hier en daar nog wat grapjes gemaakt voordat ik dan echt onder zeil gebracht werd.

Bij het wakker worden kreeg iedereen een waterijsje aangeboden, waar mijn kamergenoten nog dagen over hebben nagepraat want die was zó lekker. Ja je leest het goed, mijn kamergenoten, want ik hier viel namelijk in slaap tijdens het eten van het ijsje waardoor die gesmolten was. Heb ik weer. En ik kreeg geen nieuwe, erg flauw!

De 1e dag ging eigenlijk vrij soepel. Natuurlijk liep ik als een oud omaatje en had ik veel pijn aan de linkerzijde van mijn buik maar niets geks of abnormaal. 

Op de 2e dag begon het wel duidelijk te worden dat ik aanzienlijk minder fit was dan mijn kamergenoten en had ook erg veel pijn in mijn buik. Ik voelde gewoon dat er iets niet goed zat. Na adequaat optreden van de verpleegkundige op dienst en met hier en daar wat aandringen van mijn moeder kwam de uitslag, ik bleek een nierbekkenontsteking te hebben opgelopen. Erg pijnlijk, laat staan als je net geopereerd bent. Een antibioticakuur werd voorgeschreven en daarmee viel ook wel een (tijdelijke) last van mijn schouders. Want hoe pijnlijk een nierbekkenontsteking ook is, het gaat weer over.

Op de 3e dag mocht ik naar huis. Ik was ontzettend blij dat ik het ziekenhuis mocht verlaten want ik was er wel een beetje klaar mee. Iedereen weet, lekker slapen doe je echt níet in een ziekenhuis en vermoeidheid is niet bevorderlijk voor je herstel. 

Tijd om mezelf te laten verwennen door mijn lieve familie en te beginnen aan het leven van Tamara 2.0